Wie zijn wij?

Olà olà,

Daar komt hij dan eindelijk. Onze eerste nieuwsbrief. Wij zullen ons hier even voorstellen voor diegene die ons of nog maar net kennen of nog niet kennen. Ik ( Debbie) neem het woord en schrijf voor ons als gezin.

Vandaag, 6 Januari, is het precies 17 jaar geleden ( 6 Januari 2006) dat ik via deze zelfde website, mijn allereerste avontuur met God begon. Ik was net een paar maanden er voor tot geloof gekomen en God bracht mij naar de organisatie Jeugd met een Opdracht in Heerde NL, om meer over hem te mogen leren in een DTS ( discipelschap training school). Mijn status op dat moment was een gebroken jonge vrouw van 25, die alles had gedaan om te overleven na een traumatisch verleden en niet meer wist hoe ze zelf verder moest. Zo schreeuwde ik het uit naar God,” als U echt bestaat, laat het dan maar zien. Ik ben uitgepoept!”. En Hij deed dat op wonderlijke wijze.

Silas deed in dat zelfde jaar een DTS in Amsterdam bij dezelfde organisatie. Hij was en is een musicus die gevraagd werd door de leider van die DTS, om in het worship team te komen spelen. Op dat moment werkte hij in Amerika in een kerk ook binnen het aanbiddings team. Hij had net gebeden wat zijn volgende stap moest zijn, aangezien zijn visum was verlopen in Amerika.

Een DTS is een school om God beter leren kennen en hem bekend te gaan maken dmv missies. 3 maanden elke week een spreker van over de hele wereld, om vervolgens 3 maanden te worden uitgezonden naar een land van keuze om het geleerde in praktijk te brengen. Alles intern op een basis. Je geeft alles even op om dat te kunnen volgen (huis, werk en wat je nog meer moet loslaten voor die tijd).

In de laatste maand van de les periode werd de school vanuit Heerde aan de school van Amsterdam toegevoegd om in Amsterdam te gaan evangeliseren en praktische hulp te bieden in opvanghuizen voor daklozen en prostituees in de rosse buurt.

In deze week ontmoetten Silas en ik elkaar.

Ik had alleen geen oog voor wie dan ook, ik wilde alleen maar God leren kennen en leren vertrouwen, de rest was bijzaak.

Silas daar in tegen zag mij en God sprak tot hem dat ik zijn vrouw zou worden. Hij wist alleen dat hij dit niet tegen mij kon zeggen op dat moment.

Voor mij was Silas die kleine man achter het keyboard, verder niks. We hadden e-mailadressen uitgewisseld met de hele klas en zo hebben wij af en toe contact gehad, maar dit ging niet verder dan “hi, hoe gaat het en waar ben jij mee bezig.”

Na de DTS wilde ik graag de zending in gaan, maar God had andere plannen. Er kwam een periode van herstel. Ik had al jaren therapie gehad voordat ik tot geloof kwam. Dit door jarenlang sexueel misbruik en een manisch depressieve vader. Dit had mij veel inzichten gegeven, maar nooit het laatste stukje van een nieuw hart en herstel van mijn PTST. Maar God ging aan het werk en beetje bij beetje ging het beter en beter. Vertrouwen in de mens bleef minimaal, maar mijn vertrouwen in Hem groeide en groeide door de wonderen die gebeurden, dromen die ik kreeg en dromen die anderen (vreemden) kregen over mij, familiebanden werden hersteld, vergeving kunnen geven aan de persoon die mij had misbruikt en ga zo maar door. Het was een lange en moeilijke weg, maar tegelijkertijd spannend en hoopgevend. Na 4 jaar werd ik plotseling ziek. De artsen bleven maar zeggen dat het tussen de oren zat en kreeg de ene na de andere vreemde diagnose. Na een jaar werd eindelijk duidelijk dat ik de ziekte van Lyme had. 3 jaar lang in mijn appartement “opgesloten”, doordat ik nauwelijks meer kon lopen en af en toe een gesprek 1 op 1 kon hebben van maximaal een uurtje.

In het 3^dejaar van de ziekte kwam ik eindelijk op het punt dat ik alles kon loslaten en tegen God zei dat het mij niet uitmaakte hoe en waarom, zolang ik maar bij Hem kon blijven en voor Hem mijn leven mocht gaan leven.

1 maand nadat ik dat had gezegd tegen God kwam Silas opeens weer in mijn leven. Hij was na de DTS weer terug gegaan naar Brazilië en heeft voornamelijk binnen kerken en aanbidding teams gewerkt. Ook produceerde en componeerde hij eigen muziek en in opdracht van.

Om een lang verhaal korter te maken, Silas vertelde mij, na jaren geen contact te hebben gehad, dat God hem tijdens de DTS had verteld dat ik zijn vrouw zou worden. Je kunt je voorstellen dat ik dacht dat hij niet helemaal 100% was. 2 dagen nadat hij mij dat vertelde bevestigde God dat door het letterlijk mij te vertellen met dezelfde stem waardoor ik tot geloof ben gekomen.

Al herkende ik de stem, toch was ik bang dat ik aan het doordraaien was. Misschien dat de Lyme in mijn hersens zat, ik was al vaker verward of misschien toch net als mijn vader manisch aan het worden….

Naast dat God zei dat Silas mijn man zou worden had hij ook gezegd dat ik genezen was. Ik had op dat moment de chronische vorm fase 3 ontwikkeld. Geen historie van genezing over gehoord. Ik moest een paar dagen later naar mijn arts en die vroeg of ik het goed vond om mijn bloed weer op te laten sturen, om te kijken welke infecties er speelden om tegen te vechten. Dit was perfect, zo kon ik de bevestiging krijgen of ik echt was genezen en dus met Silas zou gaan trouwen of dat ik mij kon gaan laten opnemen op de psychiatrische afdeling.

Toen de uitslag kwam een paar dagen later, bleek dat mijn waardes 60% waren verbeterd. Ook werden de klachten minder en minder.

Ik belde Silas via Skype. De eerste keer in 7 jaar dat wij elkaar weer zagen en vertelde hem dat God had bevestigd wat hij mij vertelde.

10 weken later kwam Silas naar Nederland in September. Het was toen precies 7 jaar, 7 maanden en 7 weken geleden dat wij elkaar voor het laatst hadden gezien.

Wij zijn in November getrouwd en in Januari ben ik naar Brazilië verhuisd, waar Silas woonde en werkte binnen een kerk.

Dit is nu dit jaar 10 jaar geleden. Wij hebben 3 prachtige kinderen mogen krijgen en hebben al in verschillende landen mogen wonen samen, zoals Brazilië, Belgie, Nederland en sinds afgelopen zomer Portugal. Het was en is ook weer een intense reis, waarin wij veel hebben mogen leren over Gods stem verstaan, Hem gehoorzamen (of wij het nu snapten of niet), blijven vertrouwen en geloven wanneer niks leek op hoe wij dachten dat het zou zijn, verschillende culturen (mixed huwelijk), verschillende kerken en denominaties, de nood van mensen in verschillende situaties en dan natuurlijk ook nog onze persoonlijke reis.

Ook heeft God ons nog meer dromen en visies gegeven in deze jaren.

In de 5 maanden dat wij in Portugal zijn is niks makkelijk verlopen, maar God heeft voorzien in alles wat wij nodig hebben. Silas werkt voor een elektriciteit bedrijf als zelfstandige en de kinderen hebben eindelijk na 6 weken wachten een plekje op school gekregen. Ik en bijna 1 jarige Gabriel zijn thuis. We hebben een fijne Hillsong gemeente gevonden op 30 minuten afstand. Dit is helaas wel net te ver om deel van het netwerk uit te kunnen maken door de weeks. Ik hoop wel 1 dag in de week iets binnen de gemeente te kunnen gaan doen met pastoraal werk en welke praktische nood ze ook hebben. Silas werkt vaak 6 dagen om rond te kunnen komen en vaak lukt dit door de extra giften die we op wonderlijke manieren mogen krijgen. (Onze dank hier voor!)In dit werk krijgt hij veel mogelijkheden om eenzame ouderen over Jezus te vertellen. Ook hier zijn de onkosten omhoog geschoten en de lonen waren al niet hoog, dus niet alleen voor ons is het zwaar. De mensen komen steeds meer in armoede en de jonge mensen vertrekken naar het buitenland.

Wij hopen te kunnen gaan pionieren in waar wij hier tot zegen mogen zijn door contacten te maken en het land en de cultuur te gaan leren kennen. Dat God ons zal gaan gebruiken door wie wij zijn en zo Hem bekend mogen gaan maken. De meeste buitenlanders komen met veel geld hier wonen en maken zo dat de prijzen enorm stijgen in huizing en supermarkten/restaurants (naast de oorlog in de Ukraine). Wij hopen het verschil te maken door juist te kunnen gaan uitreiken naar de Portugezen en te geven.

Wij hebben geloof en het verlangen om weer fulltime de zending in te gaan en zijn ons daar nu in aan het verdiepen hoe God dat voor ons wilt en of dit nu de tijd is.

Wij vinden het super tof dat jullie op deze manier met ons mee willen reizen en hopen dat jullie mee willen bidden voor leiding, voorziening en wijsheid.

Willen jullie meer weten kun je ons altijd een mailtje sturen naar:debbiewenting@hotmail.com.

In de volgende nieuwsbrief zullen we meer vertellen over hoe we in Portugal terecht zijn gekomen en onze ervaringen tot nu toe in dit land.

Voor nu…Blessings voor jullie allemaal en bedankt voor jullie tijd!